Een wereldwijd congres met meer dan 5000 mensen uit meer dan 200 landen is per definitie divers. Deze grote diversiteit wordt ook zichtbaar in taal, etniciteit, mooie kleren maar ook in verschillende opvattingen. Voordat we heel vriendelijk welkom worden geheten door onze Zuid-Koreaanse gastvrouwen lopen we langs borden met statements over seksualiteit, gender en anti-discriminatie. En waar binnen het ‘praise the Lord’ klinkt horen we buiten Songdo Convensia de oproep; ‘bekeer u’.

Maar ook in de gesprekken aan de tafels hoor ik over verschillen. Een vrouw uit Kameroen vertelt over de grote kloof tussen Frans en Engels sprekende landgenoten. Ze is zelf Engelstalig en verwoorde haar teleurstelling over het onvermogen om hier in Seoul elkaar te vinden; ’they are just different human beings’. En in de wandelgangen van het congres wordt gesproken over de lezingen over klimaat, onrecht en gender die voor de één aanstootgevend waren en voor de ander niet ver genoeg gingen.

Zelf ervoer ik ook vervreemding toen ik getypeerd werd als een christen van een bepaalde stroming in Nederland die het echte licht van het evangelie nog niet had ontdekt, als het ware nog ‘in de kast zat’. Het Lausanne Statement heeft ook de nodige stof doen opwaaien. Enerzijds over het proces en de status van het statement maar anderzijds ook over de inhoud. Kritiek op oa het onvoldoende afkeuren van geweld in Gaza en de wapenindustrie maar ook de focus op traditionale vormen van kerk zijn die geen recht doet aan de veelheid van geloofsgemeenschappen die zijn ontstaan.

In al deze, soms terechte kanttekeningen, klinkt de behoefte aan uniformiteit, eenduidigheid en een helder duidelijk verhaal. Het klinkt als de oude oproep uit Babel om één te zijn als mensen waarbij we vooral bedoelen dat iedereen moet worden als ons.

De boeiende vraag is in hoeverre diversiteit een gave van God is of een gevolg van de zondeval? In de kerk worden verschillen nogal eens ervaren als een probleem. Als een ongewenst gegeven waar je iets mee moet maar wat eigenlijk onhandig of complicerend is. Hierbij worden verschillen en diversiteit gezien als een bedreiging voor de eenheid. Een risico voor de uniformiteit van de kerk.

Volgens mij is het echter een geweldige gave van onze creatieve God die niet alleen zichtbaar wordt in de schepping, in Zijn mensen maar bijv. ook in het lichaam van Christus waar niet iedereen een oor moet willen zijn. Diversiteit is iets geweldigs wat we mogen omarmen. Het is niet alleen een mooie veelkleurige werkelijkheid maar ook een enorme les. Juist door de diversiteit leren we dat eenheid, net als in Babel, nooit gerealiseerd wordt door ons als mensen. Diversiteit leert ons om in afhankelijkheid te leven van God en de ander te ontvangen. Verschillen leren ons om onszelf te relativeren en onze overtuiging niet bepalend te laten zijn. Maar bovenal leert diversiteit ons om de eenheid in Christus te vinden.

Van harte hoop ik dat de les van Lausanne is dat we elkaar mogen ontvangen uit Gods hand, samen leren werken aan eenheid in Christus en Zijn diversiteit omarmen en vieren.

“Repentance paves the way for revival.” (Bekering baant de weg voor opwekking.) Dat zette mij aan het denken, allereerst als het gaat om mijn eigen kleine context in Noord-Holland. Het was de Braziliaanse Sarah Breuel die dit maandagochtend naar voren bracht op de Lausanne 4 conferentie. We waren de dag begonnen met een bijdrage van […]

Wachtend in de lange rij voor de security check op Incheon Airport kijk ik eens om me heen. Lange rijen van mensen die netjes binnen de afzetlinten kleine stapjes vooruit zetten. Ondanks de hartelijkheid van de Zuid-Koreanen ontkomen we niet aan de onderzoekende blikken van de douane om hun land veilig te houden.  Terwijl Psalm 8 nog […]