‘Ga voor de ark van de HEER, uw God, de Jordaan in. U moet allemaal één steen op uw schouders nemen, één voor elke stam van Israël. 6 Ze zullen een gedenkteken voor u zijn. Wanneer uw kinderen later zullen vragen wat die stenen betekenen, 7 dan moet u ze vertellen ….  

Joshua 4:5-7 

Dit voorbeeld uit Jozua 4  stond vanavond centraal tijdens een indrukwekkend reis door de geschiedenis van de kerk in Korea. Deze relatief jonge kerk kent een unieke geschiedenis van zo’n 140 jaar. Naast onderdrukking door Japan, de Koreaanse oorlog en communistische vervolging in Noord-Korea was er ook een periode van grote bloei. Zuid-Korea werd gezien als Gods wonder in Azië. Maar naast de dank aan God was er ook een eerlijke reflectie op de fouten van de kerk en het belijden van schuld.

Na afloop spraken we hier over door in onze groep. Eén van de groepsleden uit Zuid-Korea vertelde dat hij dankbaar was maar vooral verdrietig. Hij was er bij toen de kerk groeide maar hij heeft ook gezien hoe deze groei stagneerde en het niet meer lukte om een nieuwe generaties te bereiken met het evangelie. ‘I have sinned, as church we didn’t reached out to the youth’. Zijn oprechte pijn deed me denken aan Nehemia die persoonlijk schuldbelijdenis deed voor de zonde van het volk.

Al pratend vroeg ik me af wat de 12 stenen zouden zijn van de Nederlandse kerk? Opvallend genoeg kennen veel Zuid-Koreanen onze kerkgeschiedenis soms beter dan wijzelf. De namen van Abraham Kuiper en Corrie ten Boom zijn bij veel Koreanen bekend en worden erg gewaardeerd. 

Waar zijn we God dankbaar voor, waarin zien wij Gods hand in de geschiedenis van onze kerk? Maar ook waar hebben wij gefaald als kerk? Wat is onze schuld? En durven wij ons ook  persoonlijk te identificeren met de schuld van de kerk in Nederland?

Ik hoop oprecht dat wij de moed hebben als Nederlanders om te erkennen dat wij een collectieve schuld hebben als kerk en dat onze verootmoediging een start wordt voor een opwekking, een beweging waarin de kerk in Nederland weer relevant is omdat Christus het centrum is.